Alzheimer, a depresja
Alzheimer to schorzenie, którego powodem jest nawarstwianie się w komórkach mózgowych chorego beta-amyloidu i białka tau, czyli dwóch typów białek. Ich obecność powoduje powstawanie tzw. blaszek starczych oraz zniekształcenia neuronów. Początkowo, blokują one działanie komórek, a w późniejszym okresie są powodem ich destrukcji oraz obumierania. Skutkiem tego jest znaczny spadek aktywności życiowej, otępienie, uczucie leku, zaniki pamięci itp. Depresja natomiast to rodzaj zaburzeń psychicznych lub psychosomatycznych, których najczęstsze sygnały to: zły nastrój, senność, płaczliwość, zaburzenia snu lub odwrotnie nadmierna senność, oraz dolegliwości fizyczne, takie jak: duszności, zawroty głowy, osłabienie. Nie leczona aż w 30 procentach ma swój finał w samobójstwie chorego.
Jak rozpoznać czy symptomy, które nas dotykają oznaczają depresję czy poważniejszą chorobę, jakim jest Alzheimer? Wczesne objawy mogą być trudne do odróżnienia nawet dla lekarzy, zwłaszcza, że osoby w zaawansowanym stadium Alzheimera nie zawsze są w stanie wyrazić co naprawdę im dolega. Kolejnym utrudnieniem jest fakt, że wiele pacjentów cierpiących na Alzheimera ma także depresję. Badania wykazują, że aż 50 procent zapada na depresje już w pierwszych etapach zaburzeń otępiennych. Dlatego też, tak ważna jest właściwa diagnoza, ponieważ błędnie dobrana terapia nie przyniosłaby oczekiwanych efektów.
Objawy występujące przy obu schorzeniach
- Utrata zainteresowania i hobby
- Wycofanie społeczne
- Problemy z pamięcią
- Zbyt dużo lub zbyt mało snu
- Zaburzenia koncentracji
Przy tak dużym nakładaniu się symptomów, trudno dostrzec różnicę między tymi zaburzeniami, zwłaszcza, że często występują razem. Dokładne badanie fizykalne i analiza psychologiczna stanowią niezbędne elementy w postawieniu prawidłowej diagnozy.
Symptomy depresji
Aby wykryć depresję u osób z chorobą Alzheimera, lekarze muszą opierać się w większym stopniu na niewerbalnych sygnałach i raportach opiekunów, niż na objawach zgłaszanych przez pacjentów. Jeśli osoba z Alzheimerem posiada choć dwa z symptomów zamieszczonych na poniższej liście, a okres ich trwania przekracza dwa tygodnie, można zacząć podejrzewać depresję.
- Znaczne obniżenie nastroju
- Izolacja społeczna lub wycofanie
- Wahania apetytu
- Nadmierna senność lub bezsenność
- Drażliwość
- Zmęczenie lub utrata energii
- Poczucie bezradności
- Powracające myśli o śmierci lub samobójstwie
Depresja w chorobie Alzheimera
Naukowcy nie znają dokładnego związku między chorobą Alzheimera, a depresją. Zmiany biologiczne spowodowane Alzheimerem mogą nasilać predyspozycje do depresji. Z drugiej strony, depresja może zwiększać ryzyko wystąpienia choroby Alzheimera i wywierać duży wpływ na jakość życia osób cierpiących na Alzheimera. Trzeba wspomnieć, że u osób z zaburzeniami otępiennymi rodzaj depresji może być nieco inny:
- Występują mniej dotkliwe objawy depresji
- Pojawiają się tzw. epizody depresji, których okres trwania nie jest długi, ale częstotliwość duża
- Zachowanie chorego stwarza pozory braku zaburzenia
Depresja może prowadzić do
- Problemów z nawiązywaniem kontaktów międzyludzkich
- Wycofaniem z życia społecznego
- Rosnącego uzależnienia od opiekunów
- Samobójstwa
Możliwości leczenia depresji i Alzheimera
- Włączenie farmakoterapii: leki anty-depresyjne
- Ćwiczenia fizyczne, regularna aktywność może pomóc złagodzić objawy depresji.
- Grupy wsparcia, aby chory nie czuł się wyobcowany, a umiejętności komunikacyjne nie ulegały pogorszeniu
- Angażowanie osoby chorej w codzienne czynności
- Zagadki, ćwiczenia pamięci
- Wsparcie bliskich osób
Zdiagnozowanie depresji u osób z chorobą Alzheimera i wprowadzenie odpowiedniego leczenia może pomóc w łatwiejszym radzeniu sobie chorobami oraz poprawi aktywność życiową pacjenta. Wpłynie też korzystnie na jego rodzinę, ponieważ będą oni mogli zrozumieć dodatkowe zaburzenia, występujące u krewnego oraz ułatwi dobranie działań terapeutycznych. Chory na depresje oraz Alzheimera musi zostawać pod opieką doświadczonego neurologa i psychologa, ale nie można zapominać jak ważna w leczeniu jest obecność i miłość rodziny. Osoba cierpiąca na te schorzenia musi czuć, że jest dla kogoś ważna i pod żadnym względem nie może pozostać samotna.